Orpheus Magazine: Orpheus kijkt om
Orpheus… Onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd.
Mijn in Apeldoorn woonachtige oma was jaren garderobejuffrouw in dit theater. Altijd tot in de puntjes verzorgd, wachtte zij met de andere dames geduldig tot de bezoekers hun jassen kwamen afgeven. Zij nam haar werk zeer serieus! De shawls van de sjieke dames in de mouw van de mantel om onnodig zoekraken te voorkomen. Menige bontjas is bij haar in bewaring gegeven. Het nummertje van de kapstok werd afgegeven en na de voorstelling werd de mantel, regenjas, hoed en paraplu weer in rap tempo teruggegeven aan de soms ongeduldige bezoeker, die snel wilde vertrekken. Een toen nog royale fooi van tien cent op de glimmende balies achterlatend.
Kousen en sokken
Tijdens de voorstelling werd er door de garderobedames lustig op los gebreid. Er zijn heel wat kniekousen en sokken van die breipennen afgegleden. Een en ander betekende ook dat wij regelmatig een bezoek konden brengen aan dit fantastische theater. Voor een kind van mijn leeftijd zó ongelofelijk indrukwekkend! Een enkele keer mochten mijn twee zussen en ik achter de coulissen kijken. De rode stoelen waarop wij uitkeken vanaf het toneel, zelfs leeg, maakten een enorme indruk. De verlichting was betoverend. Even in een andere wereld. Een droomwereld.
Culturele middelpunt
Wij hebben er vele voorstellingen meegemaakt. Het tienjarig jubileum in 1975, met een Japans stuk als hoofdact, staat in mijn geheugen gegrift. De levendige verhalen van mijn oma over de toneelspelers, balletdansers, maar ook over coryfeeën als wijlen Wim Kan, Henk Elsink en Fons Jansen ben ik nooit meer vergeten. En niet in het minst die over de bezoekers zelf. De koninklijke niet uitgezonderd…
Vorig jaar, sinds lange tijd, weer een bezoek gebracht aan Orpheus. Het deed nog steeds mijn hart sneller kloppen. De herinneringen kwamen weer naar boven. Bijna niet te geloven dat het theater al zestig jaar bestaat. En nog altijd het culturele middelpunt van Apeldoorn. Een iconische locatie en hopelijk voor nog vele vele jaren. Van harte proficiat Orpheus!
Rebecca Bulters-Hammer
UITgelicht!
In Orpheus’ verjaarsweek is rondom Orpheus nog veel meer te doen. Zo kun je voor lekkere hapjes en drankjes die week ook bij Orpheus terecht, tijdens ons foodfestival Smaakfest. Voor cultuursnuivers met smaak! Daarnaast begint het Apeldoornse Royal Light Festival ook nog óp onze verjaardag. Dat kan geen toeval zijn! Krezip speelt die dag het dak er af in de Hanoszaal en de rest van de week staat allemaal in het teken van de 60’s.
In de zomer van 1965 werd ik directiesecretaresse van Theater Orpheus.
Er ging een nieuwe wereld voor me open. Een wereld van cultuur die ik niet gewend was. Ik maakte kennis met de toneelgezelschappen uit Den Haag en Amsterdam, internationale shows, Snip en Snap Revue, cabaretiers en vele boeiende voorstellingen. Ik leerde de mensen achter de schermen kennen, de technici, de onderhoudsmensen, kantoorpersoneel, kassamedewerkers. Een van mijn taken was het verzorgen van de PR en communicatie en alles wat daarbij hoorde. Een fantastische leerschool waarvan ik in mijn latere leven veel profijt heb gehad.
Theaterhuwelijk
Ik leerde zo ook de journalisten van de Apeldoornse dagbladen kennen. Eén ervan speciaal, de Apeldoornse journalist Wim H. Nijhof. Hij vertrok na een tijdje, maar vergat mij niet. Ons eerste ‘afspraakje’ werd gemaakt en die was aan de bar in Orpheus, 13 oktober 1966. We raakten verliefd, verloofd en trouwden op 26 januari 1968. Orpheus was die dag onze feestlocatie. Joop Braakhekke, als gerant werkzaam in Orpheus en later beroemd TVkok, verzorgde ons huwelijksdiner. Met veel weemoed nam ik na enkele jaren afscheid van ‘mijn’ Orpheus. We vestigden ons in Hengelo, waar mijn lief werkte als redacteur van de Twentsche Courant. Maar al snel keerden we terug naar Apeldoorn, kregen kinderen en het bezoeken van Orpheus werd wat beperkter.
Bachkoor
Toen Orpheus werd uitgebreid met die fantastische concertzaal, in november 2004, werd het Bachkoor Apeldoorn, waarvan ik inmiddels voorzitter was, gevraagd om mee te werken aan de openingsvoorstelling. Het leidde ertoe dat, mede op verzoek van de toenmalige directeur Gerda Kroeze, het Bachkoor vanaf die tijd Orpheus als vaste concertlocatie koos. Mijn man en ik werden vaste bezoekers van veel klassieke concerten. Altijd als ik nu in Orpheus kom bekruipt mij het gevoel: ‘Orpheus is ook een beetje van mij.’
Ans Tesselaar
Bij de opening van de schouwburg stond ik in mijn fraaiste pak te wachten op de Russische ambassadeur.
Op de toenmalige Kweekschool voor Onderwijzers in Apeldoorn werden studenten gevraagd te assisteren bij de opening van Orpheus. Dus meldde ik me en werd ingedeeld bij het begeleiden van de uitgenodigde Russische ambassadeur. Fraaiste pak aan was verplicht. Opgesteld bij de ingang. Vijf minuten voor het begin van de voorstelling Het Zwanenmeer van het Nationaal Ballet arriveerde een grote colonne zwarte auto’s. Eruit stapte de ambassadeur, omgeven door veiligheidspersoneel. Daar stonden wij dan! Zijne Excellentie liep meteen door naar zijn zitplaats op het balkon en wel in een dusdanig tempo, dat wij hem nauwelijks konden waarnemen, laat staan ‘assisteren’. Na afloop was hij even snel verdwenen als hij gekomen was. Onze taak zat erop. Maar wij hadden wel een fraaie voorstelling gezien en onze eerste kennismaking met de schouwburg meegemaakt.
Dick Tellegen