Orpheus Magazine: Margôt Ros komt als zichzelf
Vraag Margôt naar een belangrijk kenmerk van de Brabander en ze vertelt hoe deze alle verdriet en pijn vakkundig onder het tapijt weet te vegen om vervolgens op datzelfde tapijt een groot feest te gaan bouwen. Jazeker, carnaval. Het is absurd natuurlijk, maar het is een overlevingsmechanisme dat ze beneden de rivieren goed beheersen.
Helemaal zichzelf In Brabantse nachten zijn lang heeft Margôt Ros de treurige typetjes en personages, waarmee ze zo bekend is geworden bij een groot publiek, verruild voor de gemankeerde types uit haar jeugd. De pruiken laat ze thuis. Ze wilde, vertelt ze aan Orpheus Magazine, nu eens als ‘helemaal zichzelf’ in het theater staan. Met een eigen persoonlijk verhaal. Een verhaal waarvan je ondanks de vrolijke toon aanvoelt dat het uiteindelijk draait om de rafelranden. Haar vader wist niet eens hoe haar naam geschreven moest worden – met dat dakje op de o – en wat ze deed interesseerde hem niet. Nooit bemoeide hij zich met haar. Pas toen hij het hospice in ging en op zijn sterfbed lag, zette Margôt haar woede om in de vraag: ‘wie is die man eigenlijk?’ En wordt haar verhaal een liefdevol portret.
Veramsterdamst
Brabantse nachten zijn lang is haar solodebuut als cabaretier. Natuurlijk stond ze met anderen op dat podium, maar helemaal alleen nog nooit. Ze woont al een halve eeuw in Amsterdam; ze is geheel veramsterdamst, maar de tijd was rijp het DNA te ontrafelen. Ze vond de juiste mix van jeugd, een portret van haar vader, de pijn die ze eraan over hield, Eindhoven en de Brabantse cultuur. Ze speelde de voorstelling eerst uitsluitend in het Eindhovense Parktheater. Een tournee door het land zou te veel prikkels geven. Margôt liep door een ongeluk tijdens een voorstelling ernstige hersenschade op.
Zwak voor Orpheus
Na talrijke enthousiaste reacties durfde ze een Brabantse tournee aan. De gevolgen van hersenschade ondervindt ze nog dagelijks, maar het gaat nu dusdanig goed dat Margôt met Brabantse nachten zijn lang ook boven de grote rivieren is te zien. In Apeldoorn, onder meer. Haar relatie met Orpheus is een bijzondere. Dit was het eerste grote podium waar ze op stond. Met Erik van Muiswinkel in De Heldenlul. Zoiets vergeet je niet meer. En sindsdien, zo zegt ze, heeft ze een zwak voor dit theater.
Worstenbroodje
In de oorspronkelijke versie van haar voorstelling ging ze in een scène nog op de carnavalstoer. Terwijl ze bezig was het tapijt op te lichten waaronder oud zeer ligt, moest er wel even Zak es lekker door meegezongen worden. En sprong ze uitbundig zwaaiend tevoorschijn door een veelkleurig slingergordijn. Effe de stoom van de ketel. In Eindhoven en in Brabant hebben mensen aan een half woord genoeg om te snappen waar ze het over heeft. Daar loopt iedereen bij het woord ‘worstenbroodje’ het water vanzelf in de mond. Boven de rivieren is dat volgens haar meestal net even anders. De carnavaleske sfeer ging eruit, voor een betere balans in de voorstelling. Want Margôt Ros wil ons in deze voorstelling ook graag laten kennis maken met de Brabantse cultuur die voorbij het ‘leve de lol’ gaat. Het is feestvieren met een brok in de keel.
Orpheus Magazine
